نقدی کوتاه بر فیلم «به دنبال اریک»

نام فیلم "بدنبال اریک" بود. کن لوچ معمولا فیلم هایش را با حضور بازیگران آماتور می سازد. این بار هم چنین بود اما با یک تفاوت بزرگ.

به نوشته گل؛ اریک کانتونا بازیکن بزرگ و سابق منچستریونایتد ایفای نقش دوم فیلم را بعهده داشت. داستان فیلم نیز حول محور خود کانتونا می گشت. جدا از اینکه یاد و خاطرات بازی های درخشان کاپیتان سابق یونایتد در ذهن زنده می شد یا تسلط اریک بر نقش سینمایی اش جالب می نمود، آنچه بیشتر جذاب بود، شخصیت همیشه برنده اریک کانتوناست که در طول فیلم کمک حال کاراکتر اصلی داستان بود.

قصه "بدنبال اریک" داستان مردی است که گرد وغبار سال ها تنهایی و مشکلات زندگی از وی انسانی سست عنصر و کم اراده ساخته. وی یکی از هواداران دوآتشه منچستریونایتد است و با دوستان مسن خود ساعت ها درباره تیم و بازیکنان محبوب خود سخنوری می کند. این مرد از همسر خود جدا شده و پسری جوان دارد که بخاطر غفلت پدر با باند خلافکاران مرتبط است. زندگی از هم پاشیده ای دارد و تنها دلخوشی وی تصاویر و یادبودهایی است که از زمان جوانی نگهداری کرده است.

وی سالها با هواداری منچستریونایتد و بازیکنانش زندگی کرده و بت دوران جوانی اش اریک کانتوناست. مرد تقریبا 10 سال است که دیگر به اولدترافورد نمی رود. شبی در اوج ناامیدی و توهمات گوناگون، اریک کانتونا به رویاهایش می آید، رویاهایی که حاصل استفاده از توهم مخدر است.

اما همین توهم تخدیرگونه باعث تحولات عمیقی در وی می شود. مرد ناتوان و ناامیدی که همیشه در حاشیه بود تبدیل به کسی می شود که دیگران به او تکیه می کنند و با کمک کانتونا به پیروزی های بزرگی در زندگی خصوصی و اجتماعی دست پیدا می کند. در پایان او نیز مانند اریک کانتونا یقه پیراهنش را بالا می دهد و سر را بالا گرفته و سینه اش را جلو می دهد. اکنون او نیز یک کانتوناست. او هم می خواهد برنده باشد ...


روح اریک
آنچه از دیدن این فیلم حاصل می شود، نگرش آن به فلسفه فوتبال است. بنظر من فوتبال عین زندگی است، جنگ است، امید است و یاس، تنازع بقاست، همکاری است، پیروزی است و شکست. تمام روزنه ها و اشکال کامل زندگی بشری در فوتبال متبلور می شود. شاید به همین دلیل است که پرطرفدارترین ورزش دنیاست. فوتبال مملو از بدی ها، خوبی ها، خطاها، جوانمردی ها، تقلب ها و پاک بازی هاست.

فوتبال تمام فضایل و رذایل اخلاقی را در خود دارد و کافی است شما بخواهید از کدام جنبه آن را ببینید. می توان به اوج رفت و می توان به پستی ذلت تن داد. درست مانند زندگی حقیقی. اما آنچه نمود بیشتری دارد حس برتری جویی است. خواستن و توانستن، سر را بالا گرفتن و یقه پیراهن را بالا زدن. گاه گل زدن و گاه دفاع کردن.

گاهی پاس گل دادن و گاهی تکل زدن. همه اینها نمایانگر بالاترین احساسات بشری است یعنی جلو رفتن، عقب نشینی، یاری گرفتن، کمک دادن و ... و به هدف رسیدن (گل). حس برتری جویی و برنده بودن روح اریک است.

همان چیزی است که در زندگی شخصی و نیز فوتبال برای پیروزی مورد نیاز است و درصورت شکست برای بازگشت دوباره به آن احتیاج داریم. این روحیه در تیم هایی که می خواهند همیشه قهرمان باشند وجود دارد. پس از دیدن این فیلم، بازی منچستریونایتد و زسکامسکو را دیدم. بازی با نتیجه 3 بر یک به سود روس ها پیش می رفت اما یونایتدها چنان عرصه را به زسکا تنگ کردند که روس ها مجبور شدند پیروزی را با تساوی 3-3 عوض کنند. اینجا بود که معنی داشتن روح اریک را فهمیدم و دانستم که همه ما باید بدنبال اریک بگردیم ...


تیم های اریک
در انگلستان منچستریونایتد سالهاست که روح اریک را با خود یدک می کشد. شیاطین سرخ یا قهرمانند یا برای قهرمان شدن بازمی گردند. لیورپول بنیتس این ویژگی را سالهاست گم کرده. سرخ ها در دهه هفتاد و هشتاد روحیه قهرمانی داشتند. چلسی با آمدن مورینیو روحیه برتری طلبی را تجربه کرد اما با اسکولاری سقوط را حس کردند و با هیدینک بازگشتند. آیا آبی ها با آنچلوتی روح اریک را زنده می کنند؟ آرسنال ونگر فقط روحیه قهرمان شدن را کم دارد. توپچی ها درصورت داشتن روح اریک با قدرت مخوفی که جوانان آن دارند می توانند به سلطنت منچستریونایتد پایان دهند.

در اسپانیا روحیه برتری طلبی فقط از آن بارسلونا و رئال مادرید است و بقیه تیم های لالیگا از این نعمت بی بهره اند. شاید گاهی یک باشگاه قدعلم کند ولی خیلی زود از میدان به در می شود. بزرگترین مشکل رئال مادرید حتی با داشتن بازیکنان بزرگی همچون رونالدو و کاکا همان روح اریک است که باید در کالبد تمام بازیکنان حلول کند تا بتوانند آنچه هواداران از آنها می خواهند را پاسخگو باشند.

در آلمان همیشه روحیه برنده شدن و برتری طلبی وجود داشته است ولی با ازدیاد بازیکنان خارجی در بوندس لیگا و کمتر تکیه کردن باشگاه های آلمانی به بازیکنان بومی، روح اریک در آنجا کمرنگ شده است، طوریکه دیگر از بایرن مونیخ بزرگ یا دورتموند مقتدر خبری نیست.

ایتالیا نیز سالهاست با بحران تبانی در فوتبال و عدم استقبال تماشاگران از بازی ها روبروست اما تیم های بزرگ آن دیار تلاش می کنند تا روحیه برنده شدن را بدست آورند. اینتر با مورینیوی مغرور، میلان با لئوناردوی تازه کار، یوونتوس با فرارای جاه طلب همه "بدنبال اریک" می گردند ...، اگر انسان و فوتبال "بدنبال اریک" خود بگردند، "روح اریک" را خواهند یافت و همیشه برنده خواهند بود.